Testament to jedna z najważniejszych czynności prawnych, która w prawie polskim nie ma definicji legalnej, lecz jej cechy zawarte są z wielu szczegółowych norm prawnych dotyczących tej instytucji prawnej.
Pierwsze definicje terminu „testament” pochodzą z prawa rzymskiego, gdzie rozumiano przezeń oświadczenie woli odnośnie do tego, co ktoś chce, aby miało miejsce po jego śmierci. Według elektronicznego słownika języka polskiego PWN testament to akt prawny, w którym spadkodawca rozporządza majątkiem na wypadek swej śmierci.
Testament to bardzo specyficzna czynność prawna. Analiza ogółu przepisów o testamencie pozwala wyróżnić następujące cechy tej czynności prawnej:
1) wyłączność (ponieważ tylko w ten sposób można rozrządzić majątkiem na wypadek śmierci
2) jednostronność (brak oznaczonego adresata);
3) skuteczność mortis causa (testament staje się prawnie skuteczny po śmierci osoby spadkodawcy);
4) osobisty charakter (ponieważ testament to jedna z nielicznych czynności prawnych, których nie można dokonać przez pełnomocnika (np. nawet małżeństwo można zawrzeć przez pełnomocnika
5) sformalizowanie (ponieważ testament można sporządzić wyłącznie w jednej z form specjalnie uregulowanych w k.c. (art. 949–954). Naruszenie jednego z wymagań formalnych skutkuje bezwzględną nieważnością tego aktu)
6) odwołalność (ponieważ spadkodawca za swojego życia może zmienić jego treść a nawet go odwołać, chociażby przez jego zniszczenie).
Prawo polskie nie tylko nie reguluje kwestii minimalnej treści testamentu, ale również dopuszczalnej treści testamentu. Przyjmuje się, że w tym zakresie decydujące znaczenie ma jedna z najważniejszych zasad prawa spadkowego – zasada swobody testowania. Choć nie została ona wprost wyrażona przez przepisy prawa spadkowego, to jej obowiązywanie nie budzi wątpliwości. Zasada swobody testowania nie jest wyłącznie cechą polskiego systemu prawnego, lecz występuje powszechnie w prawie spadkowym różnych krajów.
